Мне не страшней, а только веселей,
что призраком населена округа.
Я в доброте моих осенних дней
ничьи шаги приму за поступь друга.

Мне некого спросить: а не пора ль
списать в тетрадь – с последнею росою
траву и воздух, в зримую спираль
закрученный неистовой осою.

И вот еще: вниманье чьих очей,
воспринятое некогда луною,
проделало обратный путь лучей
и на земле увиделось со мною?

Любой, чье зренье вобрала луна,
свободен с обожаньем иль укором
иных людей, иные времена
оглядывать своим посмертным взором.

Не потому ль в сиянье и красе
так мучат нас ее пустые камни?
О, знаю я, кто пристальней, чем все,
ее посеребрил двумя зрачками!

Так я сижу, подслушиваю сад,
для вечности в окне оставив щелку.
И Пушкина неотвратимый взгляд
ночь напролет мне припекает щеку.

September lagi seperti dahulu kala
Dan menjelang petang sejuk semakin kuat
Ku mengesyaki tamanku penuh rahsia
Seakan ada orang mengembara sana.

Hatiku tak kecut, melainkan gembira saja
Meskipun hantu mendiami taman.
Musim gugur memberi tenang dan arif
Dan langkah si anu menjadi langkah kawan.

Tiada orang boleh ditanyakan,
Sampaikah masa untuk menggambarkan
Embun akhir, rumput-rumpai, udara
Yang dilingkarkan oleh burung dara.

Dan lagi satulah: perhatian siapa
Yang dulu diserapi oleh bulan
Sekarang dibalikkan sama sinar
Dan bertemu di bumi dengan aku.

Seorang yang telah menjadi arwah
Dan yang pandangannya ditampung bulan
Dengan penuh kasih ataupun mencela
Bebas perhatikan manusia lain kurun.

Walau bulan ‘tu siarah dari batu
Cahayanya indah menyeksa hati.
Dan aku tahu pastilah siapa
Menggemerlapkannya dengan kedua mata.

Aku duduk dengarkan bunyi taman,
Duduk di tingkap seperti terpaku.
Penyajak Pushkin yang tetap sezaman
Seakan-akan menatapi aku.

Перевод на малайский В.А.Погадаева